Το μυστικό πέρασμα

 Δεν ήταν ένα πρωϊνό όπως όλα τα άλλα. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο όταν μπήκα μέσα στη βιβλιοθήκη του κάστρου. 

Όταν αντίκρυσα αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα, μου κόπηκε η ανάσα! Βιβλία παντού, στο πάτωμα, στο τζάκι, στα κλαδιά του δέντρου μας  - ναι, μέσα στη βιβλιοθήκη μας υπάρχει ένα δέντρο! Αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Το περίεργο είναι γιατί βρήκα τη βιβλιοθήκη σε αυτή την κατάσταση. 

"Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι συνέβη εδώ μέσα;" 

Οι Μαγικές μου με κοίταζαν με απορία. Τα ματάκια τους ήταν πιο γουρλωμένα από το συνηθισμένο. Η Κουκουβάγια της Επιστήμης είχε στρίψει το κεφαλάκι της και κοίταζε όλη τη βιβλιοθήκη ανάποδα. Μήπως προέκυψε κάποιο πρόβλημα με την βαρύτητα; Η Κουκουβάγια των Παραμυθιών προσπαθούσε να μαζέψει τα παραμύθια που ήταν ριγμένα στο πάτωμα και έβγαλε μια πνιχτή κραυγή όταν είδε ένα από αυτά σκισμένο! "Ωωωω, όχι!" είπε με παράπονο. Ποιος θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια καταστροφή;

"Βανδαλισμός! Αυτό ονομάζεται "βανδαλισμός", φώναξε θυμωμένα η Κουκουβάγια της Λογοτεχνίας.

"Καλημέρα σας!" ακούστηκε μια φωνή από την πόρτα. Κακιά συνήθεια να αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή. Μα βέβαια, το είχα ξεχάσει. Η Αλεξία, η μάγισσα της Μουσικής, θα ερχόταν σήμερα να μας επισκεφτεί. Καθώς ο ήλιος έλαμπε έξω, διαγραφόταν η φιγούρα της Αλεξίας που ως συνήθως, κουβαλούσε τεράστιες βαλίτσες με μουσικά όργανα. Τα φουντωτά κόκκινα μαλλιά της τα μάζευε σε έναν ψηλό κότσο, κάτι που έκανε το ήδη εκφραστικά και μεγάλα μάτια της, να φαίνονται μεγαλύτερα. "Καλέ, τί συνέβη εδώ;"  

"Λυπάμαι, δεν πρόλαβα να σε ειδοποιήσω. Μόλις τώρα τα βρήκαμε .... έτσι. Δεν μπορούμε και να κάτσουμε πουθενά, έτσι όπως είναι εδώ μέσα." Κοίταζα μια την φίλη μου , μία τη βιβλιοθήκη με απελπισία. Τι να πρωτοκάνω; Να παρηγορήσω τις κουκουβάγιες μου, να μαζέψω τα βιβλία, να προσφέρω τσάι στην Αλεξία, να ψάξω αν λείπει κάτι, να κάνω υποθέσεις ποιος είναι ο ένοχος;

"Ποιος το έκανε αυτό;" με κοίταξε απορημένα η Αλεξία. Κούνησα το κεφάλι. 

"Δεν έχω ιδέα. Κάποιος μπήκε στο κάστρο μας μάλλον την ώρα που κοιμόμασταν. Και δεν καταλαβαίνω και το γιατί. Τι κέρδισε με όλη αυτή την καταστροφή; Έψαχνε κάτι;"

"Μα δεν κλειδώνετε το κάστρο κάθε βράδυ;"

"Βεβαίως και το κλειδώνουμε. Δεν καταλαβαίνω ποιος μπήκε και πώς μπήκε"

"Χρειάζεστε οπωσδήποτε έναν τρόπο να προστατεύεστε. Κι αυτή η πόρτα σας, διαρκώς ορθάνοιχτη. Κάπως πρέπει να την καλύψετε. Να περνάει απαρατήρητη, να μην καταλαβαίνει κανείς ότι εδώ μέσα είναι κάστρο. Ή ακόμη κι αν το ξέρει, να ψάχνει την πόρτα και να μη τη βρίσκει!"

"Εξαιρετική ιδέα, πραγματικά, ακούγεται πολύ καλή λύση. Αλλά αυτή τη στιγμή, μάλλον, πρέπει πρώτα να βάλω μια τάξη σε αυτό το χάος. Δεν μπορώ να σκεφτώ τί ακριβώς πρέπει να κάνω." Ένιωθα πολύ αμήχανα μπροστά στην Αλεξία. Εμείς την καλέσαμε για να ξεκουραστεί στο κάστρο μας και κοίτα σε τι κατάσταση μας βρήκε.

"Α, μην ανησυχείς, θα αναλάβω εγώ!" μου απάντησε και το βλέμμα της έλαμψε. "Αναρωτιέμαι, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι εδώ βρίσκεται μια πόρτα αν την μεταμορφώναμε σε τοίχο;"

"Σε τοίχο; Μα βέβαια, σε τοίχο! Θα εξαφανίσουμε την πόρτα! Αλλά πως θα το κάνεις;"

"Με το μαγικό μου ραβδί!" είπε και έβγαλε μια μπαγκέτα μαέστρου.

"Δεν καταλαβαίνω" την κοίταξα σαστισμένη. "Νόμιζα πως η μπαγκέτα σου φτιάχνει μόνο μουσική"

"Είναι απλό. Το μαγικό μου ραβδί είναι διπλά μαγικό. Κοίτα!" είπε και με μία κίνηση η μπαγκέτα μεταμορφώθηκε σε πινέλο. Απίστευτο! 

"Άφησέ το σε μένα." με καθησύχασε.

"Μα εγώ σε κάλεσα εδώ για να ξεκουραστείς, όχι για να σε αγγαρέψω!"

"Δεν είναι αγγαρεία. Εγώ ξεκουράζομαι όταν ζωγραφίζω" είπε και με απαλές κινήσεις άρχισε να γεμίζει την πόρτα του κάστρου με γραμμές και χρώματα.

                    

Οι Μαγικές μου είχαν κιόλας ξεκινήσει να ξαναβάζουν τα βιβλία στη θέση τους. Μόνο έτσι θα διαπιστώναμε αν έλειπε κάτι. Η Αλεξία είχε απορροφηθεί από τα χρώματα "Μμμμ, εδώ λίγο πιο κόκκινο. Κι εδώ θέλει λίγο πιο μαύρο, ίσως" μονολογούσε κελαϊδιστά, σαν να ήταν μόνη της. Ήταν μεσημέρι όταν αναφώνησε με ενθουσιασμό. "Τώρα μάλιστα! Είμαστε έτοιμες!"

Κοίταξα έκπληκτη. "Που πήγε η πόρτα;"

"Είδες; Εξαφανίστηκε! Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο τοίχος είναι ένα μυστικό πέρασμα. Έτσι, θα είσαστε ασφαλείς!"

"Αν και νομίζω" πρόσθεσε με σκεπτικό ύφος, "θα ήταν καλύτερα να έχετε και ένα συνθηματικό για την είσοδο. Κάτι σαν κωδικό. Μία λέξη. Μία μουσική, ίσως, ή.... "

"Έναν ρυθμό; Τί θα έλεγες για έναν ρυθμό;" την διέκοψα με νόημα.

Η Αλεξία χαμογέλασε. Ένας ρυθμός βεβαίως. Μα, αυτό είναι το πιο απλό για την μάγισσα της Μουσικής. Τίναξε το μαγικό ραβδί της με μία κίνηση που θύμιζε μαέστρο μπροστά σε ορχήστρα και το πινέλο ξανάγινε μπαγκέτα. Μετά χτύπησε ρυθμικά την πόρτα-τοίχο με την μπαγκέτα και η πόρτα άνοιξε. 

"Αυτός ο ρυθμός θα είναι το κλειδί σας. Πρέπει να το μάθουν οι Μαγικές σου και κανείς άλλος!"

"Θα πρέπει να το γράψουμε κάπου. Κι αν θες μπορείς να τους τον δείξεις εσύ. Ξέρεις καλύτερα"

"Προς το παρόν, στο γράφω εδώ" είπε και με μια κίνηση της μπαγκέτας φάνηκαν πάνω στον άσπρο τοίχο συλλαβές. Τα- Τι Τι - Τα - Τι Τι 

Οι Κουκουβάγιες μου αποκαμωμένες από την δουλειά, μαζεύτηκαν γύρω από την Αλεξία και άρχισαν να τιτιβίζουν στην αρχή δειλά και μετά με περισσότερο θάρρος. "Τα- Τι- Τι- Τα - Τι-Τι"

Η πρωϊνή ταραχή είχε περάσει. Το κάστρο μας έπαιρνε πάλι τη γνώριμη όψη του και τα βιβλία είχαν μπει σχεδόν όλα στη θέση τους. Οι Μαγικές μου ήταν τώρα πιο ήρεμες αλλά η απορία είχε μείνει. Ποιος μπορεί να έφερε τέτοια αναστάτωση και γιατί; 

"Θα βρεθεί, μην ανησυχείς. Φτιάχνεις ακόμη εκείνη την εκπληκτική σούπα με τους κίτρινους σπόρους; Έχω μια κούραση, η αλήθεια..." είπε η Αλεξία και απλώθηκε αναπαυτικά σε μία μεγάλη πολυθρόνα.

--------------------------

Η κυρία Αλεξία Ευσταθοπούλου είναι συνάδελφος εκπαιδευτικός Μουσικής αλλά και εικαστικός. Διδάσκει στο 8ο και 3ο Δημοτικά Σχολεία Καματερού. Οι Μαγικές Κουκουβάγιες την ευχαριστούμε πολύ για το "μυστικό πέρασμα" που δημιούργησε για τη βιβλιοθήκη μας.

Εσείς μπορείτε να φανταστείτε ποιος μπήκε και έκανε άνω κάτω το κάστρο μας; Αν ναι, γράψτε μας τις ιδέες σας στο magikeskoukouvagies@blogspot.com και οι πιο πρωτότυπες ιδέες θα γίνουν μέρος του διαδικτυακού παραμυθιού μας.