"Τικ, τικ , τικ!"
"Ακούτε κάτι;" ρώτησα τις κουκουβάγιες μου, που απολάμβαναν εκείνη τη στιγμή την ζεστή σοκολάτα τους. Δεν μου απάντησαν όμως. Είχαν κουρνιάσει μπροστά στο τεράστιο τζάκι του κάστρου, όπου σιγόκαιγε η φωτιά, και ξεφύλλιζαν παραμύθια με πολύχρωμες εικόνες.
Μπα, ιδέα μου θα είναι.
"Τικ, τικ, τικ!"
Να το πάλι! Από την πόρτα ακούγεται.
Αυτή τη φορά οι κουκουβάγιες μου γύρισαν και με κοίταξαν με ύφος έκπληκτο. Από την πόρτα; Περιμένουμε κανέναν;
"Τικ, τικ, τικ! Είναι κάποιος μέσα" ακούστηκε μια λεπτή, αδύναμη φωνούλα.
Σηκώθηκα παραξενευμένη και άνοιξα με προσοχή την τεράστια ξύλινη πόρτα του κάστρου. Κοίταξα δεξιά, αριστερά... κανείς!
"Εδώ! Εδώ, χαμηλά!" . Καθώς χαμήλωνα το βλέμμα μου, ένα μικρό άσπρο παπάκι τέντωσε το κεφαλάκι του προς το μέρος μου. "Έχω χαθεί. Δε βρίσκω την οικογένειά μου." ψέλλισε τουρτουρίζοντας μέσα από το κίτρινο ράμφος του.
Έσκυψα πιο χαμηλά και έμεινα να κοιτάζω το μικρό παπί. "Γειά σου, μικρέ! Πως σε λένε;"
"Είμαι ο Βέν. Χάθηκα. Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε;"
"Έλα μέσα, Βέν. Κάνει πολύ κρύο, θα παγώσεις! Μαγικές μου, έχουμε επισκέπτη!"
Σε μια διαδικτυακή συνάντηση, ο Γιώργος Λυμπέρης, εκπαιδευτικός Θεατρικής Αγωγής που δραστηριοποιείται στην Κομοτηνή και συγγραφέας του βιβλίου "Βέν, οι περιπέτειες μιας θαρραλέας πάπιας" μας συστήνει τον μικρό Βέν. Μας εξηγεί πως μπορεί να γεννηθεί ένας ήρωας παραμυθιού και πως αντιλαμβάνονται τα παιδιά, μέσα από θεατροπαιδαγωγικές δράσεις, την έννοια της φιλίας και της διαφορετικότητας.
